عارفانه های یک دوست

رسیدام به انتها ، آغازعشق من تویی

می مانمت درانتظار ، بیا مرا رها مکن

دانی که من هم عاشقم ، ای کس بی کسم

مرا دراین دشت جنون ، به دست باد رها مکن

ماهی این برگه ام و ، با ابر و باران آشنا

میمیرم اینجا بی تومن ، میرآب مرا رها مکن

من درهوای عشق تو ، عمری نفس کشیده ام

دانا توای ، به حال خود مرا دگررها مکن

دانی که من به غیرتو عاشق  کس نگشته ام ؟

به جرم این غلام دگر، بیا مرا رها مکن

چوبرگ زرد کوچکم به زیرپای رهگذر

دراین خزان بیادگر ، مرا به باد رها مکن

غ..ر..آ